Hoi, ik zal mij even voorstellen. Mijn naam is Jill Kleinjan en ik ben sinds vier maanden moeder geworden van twee kleine mannetjes genaamd Jaxi en Josha. Samen met mijn man Joy en onze kat Julie wonen wij in een heerlijke dijkwoning in Heijningen. Ik hoor je al denken, beginnen al die namen nou met een J?! Ja, dat heb je goed gezien. Wij konden er de lol wel van inzien.
Onze rollercoaster begon met onze eerste echo bij 7 weken zwangerschap. Ik zal dat moment nooit vergeten waarop de echoscopist met een verbaasd gezicht riep: ‘’Dit gaan jullie niet geloven, het zijn er twee!’’ Ik wist niet of ik moest lachen of huilen. Het werd uiteindelijk een ongemakkelijke combinatie van beiden. De uren erna heb ik samen met mijn man op de bank gespendeerd. We staarden vooral voor ons uit en fluisterden af en toe in elkaars oor dat we dit echt wel aankunnen. Na een paar slapeloze nachten besloten we er met volle moed tegen aan te gaan, ondanks de vele risico’s die er aan zo’n eeneiige tweelingzwangerschap zitten verbonden. De kindjes deelden 1 placenta en het was vooral spannend of ze allebei evenveel voeding kregen.
Je raad het al, dit was helaas niet het geval. Onze Josha kwam niets tekort, maar Jaxi daarentegen bleef wat achter. Om de twee weken kregen we een echo en na een tijdje had ik zelfs om de paar dagen een echo. Als ik terug kijk op mijn zwangerschap vond ik het heel bijzonder om twee kindjes te mogen dragen, maar ook ontzettend spannend. De rampverhalen op internet probeerde ik zoveel mogelijk te vermijden, maar het was vaak stressvol. De misselijkheid viel mij echt alles mee. Hier had ik dus wel geluk mee! Helaas kreeg ik wel rond de twintig weken last van een heel pijnlijk bekken en rug. Dit zorgde ervoor dat ik wat minder kon werken en wat meer rust moest nemen.
Elke zaterdagochtend feliciteerden Joy en ik elkaar, omdat we weer een week verder waren in de zwangerschap. We waren bang voor vroeggeboorte en elke week was het dus een feestje. De laatste weken van mijn zwangerschap werd die buik echt enorm. Voeten had ik niet meer zeg maar. Oh en het plassen, dat ga ik dus niet missen. Ik moest wel acht keer naar de toilet ’s nachts. Uiteindelijk hebben we een campingtoiletje in de slaapkamer neergezet. Een zwangerschapskussen raad ik iedere vrouw aan. Dat ding was mijn beste vriend tijdens mijn zwangerschap.
Met 36 weken en 2 dagen werd ik ingeleid. De bevalling was moeilijk. Uiteindelijk heb ik 24 uur weeën gehad. Helaas werd er op het laatste moment besloten om een spoedkeizersnede uit te voeren. Ik herinner me hoe angstig ik was. Onze Jaxi kreeg een flinke dip in zijn hartslag en we moesten snel handelen. Op 27 juli 2021 om 00.00 uur en 00.02 werden onze mannetjes geboren. Josha, springlevend en Jaxi was stil. Jaxi kreeg een verbloedingsshock en moest gereanimeerd worden. Het waren de langste minuten van mijn leven, maar hij kwam terug en hoe!
Na een heftige week in het ziekenhuis mochten wij eindelijk naar huis. Ik wil duidelijk maken dat een keizersnede echt niet onderdoet voor een natuurlijke bevalling. Ik durf te zeggen dat de pijn na de operatie een paar dagen echt ondragelijk is geweest. Gelukkig gaat het na een week steeds beter, maar het herstel duurt echt lang en daar moet je de tijd voor nemen (ookal kan dit niet).
En dan kom je thuis met twee hele kleine mannetjes van 1900 gram en 2400 gram. Om de twee à drie uur voeden, verschonen en naar bed. Dat voeden bestond bij Jaxi uit fingerfeeden en dat was zeker niet gemakkelijk. Ondertussen kolfde ik uren per dag om de kindjes van voeding te voorzien. Ze waren zo klein en zo lief en wat waren we moe tegelijkertijd. De weken erna volgden veel problemen met de voeding, oneindig veel darmkrampen, slechte nachten, maar gelukkig ook heel veel liefde. Ik begreep de eerste weken niets van het moederschap. Ik was zo onzeker en nog bang dat het mis zou gaan. Ik ben mezelf enorm tegengekomen en kreeg last van paniekaanvallen.
We zijn nu vier maanden verder en ik kan zeggen dat het nog steeds erg zwaar is, maar die glimlachjes zijn goud waard. Je vindt uiteindelijk maniertjes die het voor jou makkelijker maken. Als ze onrustig zijn ga ik stofzuigen, wandelen met de draagzakken of kinderwagen of we gaan een stukje rijden. Klassieke muziek werkt ook goed. Volg vooral je eigen gevoel en vertrouw hierop al lijkt dat op het moment dat je erin zit onvoorstelbaar. Voor ieder kind werkt wat anders en daar kom je echt vanzelf achter.
Ik heb uiteindelijk hulp gezocht, omdat ik mij niet goed voelde na de bevalling. Ik werd overvallen door emoties en had erg last van de bevalling. Er waren dagen dat ik de deur niet uit wilde. Ik deel dit met jullie, omdat ik het bespreekbaar wil maken. Er kampen veel moeders met depressieve gevoelens of gevoelens van angst en paniek. Je bent daarin niet alleen en er is goede hulp voor. Voor mijn gevoel was ik niet gelijk mama na de geboorte van mijn zoontjes. Dit heeft moeten groeien en elke dag voel ik mij een beetje meer moeder en elke dag geniet ik nog meer van ze.
Wanneer ik terugkijk op alles kan ik niet spreken van een roze wolk, maar ook geen grijze wolk. Het was een gekleurde wolk, onze gekleurde wolk met zowel felle als doffe kleuren. Ik ben dankbaar voor deze reis in ons leven en hij is gelukkig pas net begonnen!
Veel liefs van een onzekere, maar trotse kersverse moeder!