Manouk heeft mij enige tijd geleden benaderd of ze bij ons mocht komen floaten met haar dochtertje Cato en haar nichtje Jula. Manouk woont met haar gezin in Dubai en zou naar Nederland komen om Jula voor het eerst te zien en de nichtjes elkaar te laten ontmoeten. Natuurlijk mocht ze bij ons in de Spa komen floaten. Super leuk, dat wij onderdeel mochten zijn van een bijzonder en gezellig moment tussen de meisjes.
Manouk vertelde mij dat de komst van Cato bijzonder was en ik was geroerd door haar verhaal. In de Spa hoor ik vaker ‘soort gelijke’ verhalen en dit maakt het weer extra duidelijk dat het krijgen van een kindje geen vanzelfsprekendheid is! Ik vind het heel belangrijk dat ook deze verhalen gehoord worden en dat mensen voelen dat dit onderwerp niet iets is om over te zwijgen. Vandaar dat ik Manouk gevraagd heb een blog te schrijven over haar verhaal in de hoop dat andere mensen zich hierin kunnen herkennen.
Lees hieronder het verhaal van Manouk.
Begin 2015 besloten Koen en ik dat we samen graag een kindje zouden willen, aangezien we al 7 jaar samen waren en alles wel een beetje op de rit leken te hebben. Ik stopte met de anticonceptiepil (die ik op dat moment al zo’n 12 jaar gebruikte). Na een jaar gestopt te zijn met de pil, was ik slechts 1x ongesteld geweest. In eerste instantie dacht ik dat het bij het zogezegde “ontpillen” hoorde, maar ergens voelde ik dat dit niet goed kon zijn. We besloten nog even te wachten met de stap naar de huisarts, aangezien we op datzelfde moment ons eigen huis aan het bouwen waren wat veel tijd koste. Wellicht hielp deze spanning en stress ook niet mee rondom mijn cyclus. We spraken met elkaar af dat wanneer ik na een half jaar nog niet zwanger zou zijn en/of mijn cyclus nog zo’n rommeltje was, we naar de huisarts zouden stappen.
Een half jaar later was ik nog steeds niet zwanger en was mijn cyclus nog steeds één grote puinhoop, dus we maakten een afspraak bij de huisarts. Ik moet eerlijk bekennen dat ik deze stap enorm spannend vond, je gaat tenslotte ineens iets heel erg privé delen. Gelukkig hebben we een fijne huisarts en bleek zijzelf ook fertiliteitsproblemen te hebben gehad. Ze stuurde ons dan ook per direct door naar het ziekenhuis, waar we een aantal maanden later terecht konden.
Toen we eenmaal bekend waren in het ziekenhuis kregen we wat standaard onderzoeken, waaruit al snel bleek dat ICSI onze enige mogelijkheid zou zijn. Toen we dit hoorden zakte de grond wel even onder onze voeten vandaan. ICSI betekent namelijk meteen het “eindstation” van alle vruchtbaarheidsbehandelingen in mijn beleving, dus als dit niet zou lukken dan was het meteen klaar. Daarnaast betekende het hormonen spuiten en veel afspraken in het ziekenhuis. We besloten onze schouders eronder te zetten en er samen voor te gaan, hoe lastig het soms ook zou worden.
Na onze eerste mislukte ICSI-behandeling bleek dat we over konden stappen op IUI, aangezien er wat dingen verbeterd/veranderd waren en er wellicht toch een kans op een zwangerschap zou zijn via deze weg. Wat een opluchting was dat! Voor mijn gevoel kregen we op die manier extra kansen, wat ineens zorgde voor wat meer hoop.
In 2018 raakte ik 3x zwanger middels IUI, helaas werd dit 2x een miskraam en 1x een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Dit zorgde ervoor dat ik overspannen thuis kwam te zitten. Zoveel tegenslagen achter elkaar werd mij op dat moment echt even teveel. Ik heb veel steun gehad aan op de eerste plek mijn partner Koen, die er altijd voor me was. Hij probeerde me moed in te praten, te laten zien wat we samen wel hebben bereikt, gaf me regelmatig aan hoe trots hij op mij en ons samen is en was ervan overtuigd dat wij hier samen uit zouden komen. Daarnaast kregen we veel steun van vrienden en familie, zij stonden altijd voor ons klaar, stuurden kaartjes, kleine cadeautjes, een simpelweg “ik denk aan jullie” berichtje en nog zoveel meer. Dat deed ons erg goed.
Op het moment dat ik thuis kwam te zitten ben ik hulp gaan zoeken, aangezien ik er op dat moment helemaal doorheen zat. Ik kwam bij een fijne psycholoog terecht waar ik regelmatig gesprekken mee had en waar ik gewoon even mijn hart en zorgen kon luchten. Zij hielp me inzien dat het leven ook echt nog heel veel leuke dingen te bieden had, ondanks het gemis wat toen zo enorm op de voorgrond stond.
Na een aantal maanden pauze van alle fertiliteitsbehandelingen besloten we er begin 2019 weer voor te gaan. Meerdere IUI-pogingen volgden, met daarbij een aantal keer vage positieve testen en verder alleen maar frustratie en teleurstellingen. In het najaar van 2019 besloten we dan ook te stoppen met IUI, het leverde voor ons niets meer op dan alleen maar het gevoel van falen en stilstaan. In overleg met de artsen besloten we terug over te stappen op IVF/ICSI, waarvan we nog 2 pogingen vergoed zouden krijgen.
Op datzelfde moment was mijn man in gesprek met een bedrijf voor een andere baan. Vanuit deze gesprekken kwam eind 2019 een voorstel voor een emigratie naar Dubai. We vonden dat het tijd was voor verandering en besloten dat dit een mooie kans zou zijn, zowel voor zijn carrière als voor onszelf. Gewoon even weg van alles en iedereen, even uit de gehele situatie kunnen stappen, dat leek ons een goed plan. We namen de kans om te emigreren aan en vertrokken begin januari van 2020 richting Dubai.
Ik stopte met werken en kon gaan en staan waar ik wilde, wat was dat welkom! Ik ervaarde enorm veel rust en merkte dat ik weer meer kon genieten van kleine dingen. De kinderwens en het gemis bleven wel altijd aanwezig, vandaar dat we in februari een oriënterend gesprek aan zijn gegaan met een fertiliteitkliniek in Dubai. In maart gingen we in Dubai in een volledige lockdown vanwege Covid en we besloten er weer voor te gaan. Mijn man werkte vanaf dat moment volledig thuis, ik had geen werk en er was weinig tot niks te beleven in de stad door de hele Corona situatie. Dit was het perfecte moment om te starten met een vruchtbaarheidsbehandeling. Ondanks de lockdown kon je namelijk wel een vergunning krijgen voor medische behandelingen. De arts in Dubai stelde voor om een ICSI-behandeling te starten, met daarbij genetische testen. Op die manier zouden enkel de beste embryo’s overbleven en zou de kans op een zwangerschap verhoogd worden. We hadden er dit keer voor gekozen met niemand iets te delen, dus we gingen dit echt samen doen. Wat een rust gaf dat!
De ICSI-behandeling zelf verliep heel soepel, alles leek volgens plan te gaan en uiteindelijk hadden we een bizar aantal goede embryo’s over. Na een maand rust mochten we terugkomen voor een terugplaatsing en uiteindelijk werden er op Vaderdag 2 embryo’s teruggeplaatst. Een week later mochten we terugkomen om bloed te laten prikken en daaruit bleek dat ik zwanger was. Wat een wonder! De weken daarna waren even heel erg spannend, bij de eerdere miskramen ging het rond de 6 weken mis, daarnaast wilde ik graag weten of het op de juiste plek zat en hoeveel embryo’s er natuurlijk waren blijven zitten.
Met 6 weken zwangerschap kregen we eindelijk de eerste echo, wat was ik zenuwachtig! Al snel bleek dat ik zwanger was van 1 kindje, wat een wonder. We zagen een perfect echobeeld, mét kloppend hartje. Wat een opluchting was dat! Vanaf dat moment kregen we om de 2 a 3 weken een echo en veel controles, wat ik enorm fijn vond. Want op deze manier kreeg ik continue bevestiging, dat had ik blijkbaar even nodig aangezien mijn vertrouwen behoorlijk was aangetast door onze geschiedenis. Mijn zwangerschap verliep verder eigenlijk heel soepel, op extreme misselijkheid tot aan de 16 weken na. Maar eigenlijk mag ik niet klagen, ik heb er enorm van genoten. Die groeiende buik, die bewegingen, dat magische gevoel. Uiteindelijk is onze dochter met 38 weken zwangerschap middels een spoedkeizersnede geboren en zijn wij al een aantal maanden trotse ouders van Cato. Ik ben vaak nog steeds verbaasd dat ze écht van ons is en dat ze er is. Het is zo bizar om na al die jaren eindelijk een dochter te hebben om voor te mogen zorgen!
Liefs Manouk